INDIA- BABY SARAHS HOME
waarom?
In 2009 vatte ik het plan op om een korte tijd in een kindertehuis te kijken en helpen.
Uiteraard had ik al wel een aardig idee van hoe het er in een tehuis op een dag aan toe gaat.
We hebben ook de tehuizen van onze kinderen bezocht en we lezen ook veel over tehuizen en alles wat met adoptie te maken heeft.
Toch bleef de wens om, al was het maar korte tijd, een kindertehuis mee te maken door er ZELF rond te lopen.
In de eerste plaats dus een zelfzuchtig plan, geen idealisme. Natuurlijk wist ik ook dat er in tehuizen vaak veel te weinig zorg is,
het tweede grote doel was dus om de dagen die ik er werkte de kindjes daar een leuke tijd te bezorgen.
Misschien een uitstapje met ze te maken, spelletjes te doen, de kinderen meer aandacht geven dan ze meestal krijgen.
Een soort kindervakantieweek, maar dan niet in eigen land. India kwam op mijn pad en zo vertrok ik in augustus 2009 naar Chennai en vandaar verder naar Pondicherry.
wat?
Het kindertehuis waar ik werkte heette Baby Sarahs Home, in de buurt van Pondicherry.
Er wonen ongeveer 90 kinderen, waarvan 60 behoorlijk zwaar gehandicapt (veelal geestelijk).
De gezonde kinderen gaan naar de school die bij het tehuis hoort. Op de school zitten 120 kinderen, van 3-13 jaar.
De zorg was matig-voldoende, al had het tehuis blijkbaar prijzen in de wacht gesleept.
Toch schrok ik erg van de armoede en smerigheid; kinderen die met natte kleren van de urine rondliepen, kinderen die uren alleen maar op de koude grond lagen te wachten tot de dag voorbij was. De gehandicapten werden nauwelijks gestimuleerd, al deed men echt zijn best. Er was gewoon geen materiaal en niet genoeg personeel.
Het personeel dat er was was ook niet allemaal even goed opgeleid om om te gaan met de zware handicaps die de kinderen soms hebben.
Het schooltje zag er vrolijker uit, maar ook daar waren de klassen vaak vol, hadden de kinderen geen bankjes en waren de schooldagen lang.
Sommige kinderen kregen geen eten mee van thuis, omdat daar geen geld voor was. Je zag de apathie in hun ogen: ze waren lusteloos en moe.
In de tijd dat ik er was kon ik voor mijn gevoel veel doen. Ik heb de gehandicapte kinderen speelgoed gegeven en het personeel uitgelegd hoe ze daarmee kunnen werken, mn gekleurde puzzels. Je zag al in heel korte tijd dat sommige kinderen er van opfleurden en meer konden dan de leiding dacht. En al blijft het na mijn vertrek bij een beetje zelf met die puzzels rommelen, het is toch altijd beter dan de hele dag slapen en hangen op een vieze vloer....
Op de school heb ik lessen gegeven, creatieve activiteiten gedaan en ook daar met de onderwijzers werkvormen uitgewisseld.
De kinderen genoten er enorm van en ikzelf ook.
hoe?
Op mijn school, www.tabor.nl, locatie Werenfridus en onder familie en vrienden hield ik een geld-inzameling. Het derde doel werd dus om dat geld ter plekke nuttig te besteden aan dingen die hard nodig waren. Wie schetste mijn verbazing toen ik met ruim 1750 euro naar India kon gaan!
Een ongekend hoog bedrag, waarvoor je daar heel veel kan doen.
Ik heb van dat geld:
- danslessen betaald voor een aantal meisjes van 10-12 jaar.
- 4 klaslokalen voorzien van meubilair en andere inrichting
- speelgoed en ander educatief materiaal gekocht voor de gehandicapte en gezonde kinderen
- meebetaald aan een veilige aparte ruimte zodat de meisjes apart konden slapen van de jongens
Met kerst 2009 knaagde het aan me dat we het hier zo goed hebben, onze sneeuwvakantie al geboekt hebben, terwijl je weet dat het in China en India zo anders is. Ik heb dus weer een actie gehouden op school die maar liefst 480 euro opleverde. Geweldig!, vooral als je bedenkt dat je met betrekkelijk weinig geld daar zoveel kan doen.
donaties- onderwijs
Met donaties die voor dit project gegeven zullen worden wil ik graag zorgen dat sommige kinderen kunnen ontsnappen aan
de uitzichtloze vicieuze cirkel waarin ze nu zitten: in India staan ze helemaal onderaan de sociale ladder. Ze gaan wel naar school, maar geld voor een goede vervolgschool is er niet, de directeur is allang blij als zijn kinderen elke dag te eten hebben..
De donaties zijn dus bedoeld voor GOED onderwijs: ZO kunnen de kinderen na hun 12e naar een kwalitatief goede school en hebben ze werkelijk kans om een redelijke baan te vinden en zo hun families ook weer verder vooruit te helpen.
Grotere en niet structurele donaties kunnen dienen voor aanschaf van grotere zaken, zoals bv. een watermachine.